Barbarakruid

Barbarakruid, winterkers of Barbarea vulgaris is een 2-jarige plant uit de kruisbloemenfamilie, die zichzelf makkelijk uitzaait; een snel groeiend kruid, die veel in voedselrijke wegbermen vooral ook in het rivierengebied voorkomt.
Barbarakruid is in de Middeleeuwen vernoemd naar de heilige Barbara van Nicomedie. De naamdag van Sint Barbara is op 4 december, wanneer de plant nog pluk- en eetbaar is; vandaar ook de andere naam: winterkers.
Vroeger werd het ook wel timmermanskruid genoemd omdat timmerlieden het vaak bij gebruikten om wonden te genezen. Daarnaast zou het een middel zijn om niergruis en -stenen mee te verdrijven. Omdat het urinezuur verdrijft kan het ook worden ingezet bij jicht.
In het eerste jaar wordt het bladrozet gevormd, pas in het tweede jaar groeit de plant uit tot een hoogte van 90 cm.
Van april – augustus bloeit barbarakruid met gele bloemen; zowel de knoppen als de bloemen zijn eetbaar.
De bladeren worden van de winter tot in het voorjaar geplukt voor in salades en bevatten veel vitamine C. Het smaakt ook heerlijk in winterse stamppot, o.a. bij spruitjes. Winterkers hoeft niet lang te worden gekookt; hooguit twee minuten.
Barbarakruid is een drachtplant voor bijen, het biedt nectar en stuifmeel vanaf het vroege voorjaar. Met name voor de vroege honing- en zandbijen. Het is ook een waardplant voor de vlinders: klein geaderd witje, klein koolwitje en groot koolwitje.

barbarakruid