De wilgentuin

Mijn vader had ook een volkstuin. Huisje 55 in de Elzenlaan op volkstuincomplex De Wilgentuin naast vliegveld Zestienhoven. Hij was één van de weinigen op het complex, die groente kweekte. Bonenstokken en een grote bramenhaag stonden voor het huisje i.p.v. een gazonnetje en bloemperkjes. Mensen bleven er soms verbaasd bij staan kijken. Nu heb ikzelf een (eetbare) bloementuin tussen de vele groentetuinen, waar ook mensen bij stil blijven staan. In 1984 ging ik op mezelf wonen in dat kleine volkstuinhuisje van mijn vader. Het huisje was maar 4 x 4 m. incl. toilet en keukentje, tussen de troep kon net mijn bed staan. Maar ik was blij met de vrijheid en zelf alles kunnen doen. Naast het huisje stond een grote kas met druiven en tomaten. Nu staat diezelfde kas op mijn eigen volkstuin, ook nummer 55, maar dan in ‘s-Hertogenbosch.

Gisteren was het 25 jaar geleden dat mijn vader overleed. Met de hele familie gingen we langs de timmerclub, de volkstuin, de zeevaartschool, het graf en na afloop bij mijn moeder thuis een Indische rijsttafel, waar iedereen gerechten voor had gemaakt.

Huisje 55 is onherkenbaar veranderd en ook de tuin. Het heeft nu net als alle andere tuintjes een gazonnetje. Tuin 71 in de Iepenlaan herkende ik nog wel. Het huisje was iets uitgebreid met een veranda, maar de kas was dezelfde en sommige bomen waren wel erg groot geworden. Huisje 71 was te koop toen ik in huisje 55 woonde. Ik heb het gekocht en er een zomer gewoond. Het was iets groter (4 x 5 m), met een houtkacheltje. Als je die stookte was het al gauw veel te heet. Mijn 23e verjaardag heb ik er gevierd met heel wat vrienden, die ook bleven slapen, zelfs in de kas.