Winterpostelein – Claytonia perfoliata (zadenzakje)

Winterpostelein of Claytonia perfoliata is een 1-jarige (wilde, eetbare) plant van 15 – 40 cm hoog, die van nature in Noord-Amerika groeide. Daar wordt die verbouwd als winterharde postelein, maar komt er ook verwilderd voor. Via Cuba is winterpostelein naar West-Europa gekomen.

De plant is tegen vorst bestand en daardoor in het vroege voorjaar een belangrijke bron van vitamine C en mineralen als calcium, magnesium en ijzer. Winterpostelein, een heerlijke wintergroente, kun je rauw in de sla en stamppot verwerken, gestoofd of in de soep. Een superfood in de winter !!

Zaai in juni en juli voor een oogst in het najaar of in augustus met een tweede oogst in maart.

Tijdens de bloei is winterpostelein gemakkelijk te herkennen aan de schotelvormige bladeren, waar de bloemstengel met kleine witte bloemen door heen lijkt te groeien. Het zijn eigenlijk twee blaadjes, die vergroeid zijn. ‘Doorgeschoten‘ winterpostelein is zelfs in bloei nog lekker eetbaar.

De 1 – 1,5 mm grote zaden hebben een mierenbroodje of elaiosoom. Dit is een aanhangsel aan zaden of vruchten, dat als voedsel kan dienen voor mieren. Het woord elaiosoom is afgeleid van het Griekse ‘elaion‘, dat olie betekent. Het mierenbroodje is een uitgroeisel van de zaadhuid. Hierdoor verspreiden de mieren de zaden verder van de plant af. Deze wijze van verspreiden heet myrmecochorie (Grieks Myrmeco = mier; chorous = verspreiden). In België en Nederland komen ongeveer 200 plantensoorten voor die een mierenbroodje hebben.